Απόσπασμα από το άρθρο: Ακαδημαϊκός Ψευδο-ριζοσπαστισμός: Η "ανατροπή" ως παρωδία.

Ακαδημαϊκός Ψευδο-ριζοσπαστισμός: Η "ανατροπή" ως παρωδία.[1]

Μετάφραση: Παναγιώτης Καρλαγάνης

Ένας από τους σημαντικότερους λόγους της δεξιόστροφης μετατόπισης της κοινής γνώμης είναι ο διάχυτος φόβος ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα παραπαίει. Άνθρωποι όπως ο William Bennet, ο Allan Bloom και ο Lynne Cheney εισακούγονται επειδή αναφέρονται στην εκπαιδευτική κρίση και κάνουν εύστοχες παρατηρήσεις σχετικά με αυτή. Από την άλλη πλευρά οι άνθρωποι που προέρχονται από την αριστερά, με λίγες εξαιρέσεις, αρνούνται να πάρουν στα σοβαρά το θέμα. Θεωρούν κατά τη γνώμη τους ότι δεν υφίσταται κρίση. Το μόνο πρόβλημα που εντοπίζουν στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι ότι εξακολουθεί να αντιστέκεται στα ρεύματα της πολιτισμικής αλλαγής. Οι αλλαγές που λαμβάνουν χώρα -συνήθως συνοψίζονται ως μια τάση προς τον πολιτιστικό «πλουραλισμό»- θα έχουν ευεργετικά αποτελέσματα, αν τους επιτραπεί να συνεχιστούν. Θα εισαχθούν νέες φωνές και νέες απόψεις σε ένα σύστημα που εδώ και πάρα πολύ καιρό κυριαρχείται από την οπτική των λεύκων ανδρών. Θα διορθώσουν τον προκαθορισμένο από τους ειδήμονες κανόνα της σπουδαιότητας ενός έργου ή και θα καταστρέψουν την ελιτιστική έννοια του κανόνα εκ θεμελίων. O πολιτιστικός πλουραλισμός θα διαλύσει τον υπερβολικό σεβασμό προς την υψηλή τέχνη και την ποιοτική κουλτούρα που η μοναδική τους "προσφορά" είναι ο αποκλεισμός των καταπιεσμένων μειονοτήτων. Θα βοηθήσει να καθιερωθεί η κριτική ως τρόπος σκέψης, καθιστώντας σαφές ότι τίποτα δεν είναι ιερό και τίποτα δεν απαλλάσσεται από την κριτική.

Αυτοί οι στόχοι, που μπορεί να είναι επιθυμητοί ή και να μην είναι, δεν απαντούν στα ζητήματα που προβληματίζουν τους επικριτές του εκπαιδευτικού συστήματος. Η συζήτηση για τον πλουραλισμό και την πολυμορφία δεν έχει αντίκρισμα, όταν οι νέοι δεν μπορούν να μάθουν πώς να διαβάζουν ή να γράφουν· όταν αποφοιτούν από το λύκειο ή ακόμα και από το κολέγιο με τίποτα παραπάνω από μια επιφανειακή πνευματική καλλιέργεια· όταν οι γενικές τους γνώσεις γίνονται όλο και πιο ανεπαρκείς· όταν δεν μπορούν να αναγνωρίσουν αναφορές στον Σαίξπηρ ή στους κλασικούς ή στη Βίβλο ή στην ιστορία της χώρας τους· όταν οι βαθμολογίες στο SAT[2] έχουν καθοδική τάση· όταν η αμερικανική κατασκευαστική ποιότητα και παραγωγικότητα δεν είναι πλέον παγκοσμίως αξιοζήλευτες· και όταν η ανώτερη εκπαίδευση αποτελεί τον κύριο λόγο οικονομικής επιτυχίας χωρών όπως η Ιαπωνία και η Δυτική Γερμάνια. Αυτές είναι εξελίξεις που προβληματίζουν τους απλούς ανθρώπους και οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για την εκπαίδευση πρέπει να αναφέρεται σε αυτές.

Θα πρέπει επίσης να αναφέρεται στην διάσταση της ηθικής κατάπτωσης, την πεποίθηση ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν χωρίς τις κατάλληλες αξίες. Οι επικριτές του ηθικού σχετικισμού και του «κοσμικού ανθρωπισμού» μπορεί να απλοποιούν το πρόβλημα, αλλά οι ανησυχίες τους δεν θα πρέπει να απορρίπτονται ασυζητητί. Πολλοί νέοι άνθρωποι είναι ηθικά αποπροσανατολισμένοι. Ασφυκτιούν με τις ηθικές απαιτήσεις της κοινωνίας όπως οι παραβιάσεις στην προσωπική τους ελευθερία. Πιστεύουν ότι στα δικαιώματά τους ως άτομα περιλαμβάνεται και το δικαίωμα να δημιουργήσουν τις δικές τους αξίες. Αλλά αδυνατούν να εξηγήσουν τι σημαίνει αυτό, εκτός από το δικαίωμα να κάνουν ό, τι θέλουν. Δεν μπορούν να συλλάβουν την ιδέα ότι οι αξίες συνδέονται με κάποια ηθικής υφής υποχρέωση. Επιμένουν ότι δεν οφείλουν τίποτα στην κοινωνία, γεγονός που αποσπά την προσοχή τους κυριαρχώντας των προσπαθειών τους να σκεφτούν για κοινωνικά και ηθικά ζητήματα. Εάν συμμορφώνονται με τις προσδοκίες της κοινωνίας, αυτό συμβαίνει μόνο στο βαθμό που η συμμόρφωση τους δημιουργεί τα λιγότερα προβλήματα συγκριτικά με την αντίσταση.

Οι συζητήσεις γύρω από την εκπαίδευση μοιάζουν με αυτές για ένα άλλο θέμα που συνδέεται στενά, την οικογένεια. Η δεξιά μιλά για διάλυση και κρίση, η αριστερά για τον πλουραλισμό και την ποικιλομορφία. Η δεξιά δεν προσφέρει μια πειστική εξήγηση του προβλήματος, πόσο μάλλον μια πειστική λύση, αλλά τουλάχιστον αναγνωρίζει τα προβλήματα που υπάρχουν - τη συχνότητα των διαζυγίων, την αύξηση των νοικοκυριών με επικεφαλείς γυναίκες, την αστάθεια των προσωπικών σχέσεων, τα καταστρεπτικά αποτελέσματα αυτής της αστάθειας στα παιδιά. Για την αριστερά, αυτά τα δεδομένα είναι υγιή σημάδια αλλαγής, ενός κινήματος μακριά από την κυριαρχούμενη από τους άνδρες πυρηνική οικογένεια προς μια πλουραλιστική οικογενειακή δομή στην οποία οι άνθρωποι θα είναι σε θέση να επιλέξουν από ένα ευρύ φάσμα μορφών συμβίωσης. Κάθε μορφή συμβίωσης που είναι κοινωνικά προκαθορισμένη θα πρέπει να απορρίπτεται από τους προοδευτικούς ανθρώπους ως απαράδεκτη, το ίδιο και από την κοινή αντίληψη ή τις συνήθης πρακτικές. Η μετάβαση από την ομοιομορφία στον πλουραλισμό υποστηρίζουν ότι μπορεί να προκαλέσει σύγχυση αλλά αυτό είναι ένα μικρό τίμημα μπροστά στην ελευθερία της επιλογής.

Για αυτούς που αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, τα επιχειρήματα αυτά απλώς συγκαλύπτουν την κατάρρευση της οικογένειας καθώς εξελίσσεται. Κατά την άποψή τους, την ίδια αντίρρηση προβάλουν και εκείνοι που υπερασπίζονται τις πρόσφατες τάσεις στις ανθρωπιστικές επιστήμες με την αιτιολογία ότι «αυτά ακριβώς τα πράγματα αποτελούν ελλείψεις των ανθρωπιστικών επιστημών δείχνοντας την αναγκαιότητα των εν εξελίξει μετασχηματισμών.»

---

[1] Απόσπασμα από το Academic Pseudo-Radicalism: The Charade of "Subversion" που δημοσιεύτηκε στο Salmagundi, No. 88/89, 25th Anniversary Issue (Fall 1990-Winter 1991), pp. 25-36

[2] ΣτΜ: Το SAT (Scholastic Aptitude Test) είναι μια τυποποιημένη διαδικασία ικανοτήτων που αποτελεί προϋπόθεση για την είσοδο στα Πανεπιστήμια της Βόρειας Αμερικής.